Komu mamy dziękować (ok.1995)

Jeden z pierwszych tekstów autora w języku polskim w USA:

Koniec listopada przebiega pod znakiem bogato zastawionego stołu i rodzinnych spotkań. W większości domostw dominuje smakowity zapach piekącego się ptaszyska, gotowanej cukini i kukurydzy. Wszyscy snują refleksje, za co i komu powinni być wdzięczni, ile są winni i jak to bez tej pomocy z zewnątrz nie jesteśmy w stanie normalnie funkcjonować.

Spróbujmy jednak nie zapominać o drugiej stronie medalu i nie negujmy, ani nawet nie umniejszajmy swoich własnych zasług odniesionych w interesie naszym i cudzym. Nie popadajmy jednocześnie w inną skrajność, bo święto Thanksgiving, aczkolwiek stuprocentowo świeckie, jest uroczystoscią sympatyczną, jak zresztą wszystko związane z dobrym jedzeniem, może tylko z wyjątkiem stypy.

Otóż pan Rush Limbaugh stwierdza, że daleko idące świadczenia społeczne, tak rozwijane przez liberałów, to nie tylko ukłon w stronę rzesz potencjalnych wyborców, ale przede wszystkim perfidne działanie w celu wyhodowania społeczeństwa całkowicie uzależnionego od władz pod każdym względem, w celu stłumienia jakiegokolwiek przejawu samodzielnego myślenia, krytycyzmu, a nawet przedsiębiorczości, włączając ekonomiczną.

Gdzież się podziała amerykańska niezależność? W obecnych czasach więcej jest zakazów i ograniczeń w codziennym życiu, tak prawnych, jak obyczajowych, narzuconych propagandą, niż było ich kiedykolwiek.

Amerykanin przez pół wieku z godnością jeżdżący super-komfortowymi limuzynami, dał się wcisnąć do japońskiej blaszanki w ciągu zaledwie jednego dziesięciolecia, w drodze kilku prostych zmian prawa podatkowego. I jeszcze nie wypada mu okazywać niezadowolenia. W przeciwnym razie aplikuje się mu Prozac.

Gwarantowane dwieście lat temu prawo do noszenia broni, obwarowane, zresztą Konstytucją, jest systematycznie ograniczane (poza kilkoma stanami), a demagogia w tej sprawie nie zna granic. Przestępcy i bandyci otrzymują teraz wiecej praw i przywilejów, niż mają ich ofiary. Rośnie nietolerancja dla osób, które z tych, czy innych względów zachowują się, lub wygladają inaczej, niż nakazują to standardy narzucone przez środki masowego przekazu. Wprawdzie osoby łyse zawsze swym wyglądem budziły wesołość, ale miały szanse prowadzić normalne życie, a nawet osiagać znaczące sukcesy. Obecnie sugeruje się im drogie przeszczepy, czy treski, a jednostkom, o masie ciała wiekszej, niz waga modelki przypominającej pokracznie powykręcany przecinek, wręcz utrudnia się życie, obarczając epitetem „unfit”, co przecież oznacza „nie pasujący”, a zatem wyrzutek.

Wreszcie co z wolnością słowa? Poprzez wprowadzenie zasad „political correctness” naszym demokratom udało się dokonać w mentalności narodu więcej spustoszenia, niż tego doświadczyliśmy w Polsce za tzw. komuny.

A może wolność religii? Prozaiczne choinki, nieszkodliwy zwyczaj o korzeniach pogańskich, zostały arbitralnie uznane za chrześcijańskie fetysze religijne i prawnie zabronione w miejscach publicznych. Nie wiadomo dlaczego, zastępowane są przez świeczniki, o charakterze raczej nie katolickim, co dorocznie ma miejsce np. w Cincinnati.

Divide et impera. Rząd obawia się zjednoczonego społeczeństwa, tak zresztą, jak i na całym świecie. Jednym wprawdzie daje, ale innym zabiera, choć niekoniecznie musi to dotyczyć dóbr materialnych. Wdzięczni zatem władzy za welfare (system pomocy społecznej) być nie musimy, system ten jest bowiem syndromem wyrachowania i złej woli liberałów. Amerykańską ekonomię utworzyli ludzie, którzy byli dumni ze swojej niezależności. Takież nieliczne już jednostki usiłują wciąż ją tworzyć. My tez. (my- imigranci, przyp. autora ćwierć wieku później)

Doceńmy samych siebie za decyzje opuszczenia środowiska, które nam nie odpowiadało i przyemigrowanie do kraju, w rozwoju którego możemy przynajmniej teoretycznie partycypować. Za to, że utrzymujemy i rozwijamy nasze rodziny. Wyraźmy szczere uznanie dla naszych dzieci za to, ze uczą się chetniej i lepiej, niż ich miejscowi rówieśnicy, a także trzymają się z dala od wszechobecnych narkotykow.

Bądźmy wdzięczni naszym Żonom za to, że chce im się wraz z nami pchać ten wózek od lat. Czyńmy to jednak przez cały rok, nie tylko z okazji listopadowego święta.

Powszechny mit głosi, że Ameryka dała nam jakąś szansę. Nic bardziej bzdurnego! Szanse każdy wziął sobie sam, wydarł ją z gardła biało-anglosasko- protestanckiej oligarchii społecznej, po latach wykonywania prac uwłaczających godności nie tylko sarmackiej, ale w ogóle ludzkiej. Przy okazji wyjaśnijmy sobie pewne nieporozumienie, zakorzenione powszechnie w mentalnosci Polonusow. Otóż nie czarujmy się, że wśród nas jest tak wielu uchodźców politycznych. Na ten przymiot zaslugują jedynie nieliczne jednostki, jak Kukliński, czy Mroczkowski.

Przybyliśmy tu z powodów bardziej prozaicznych. Niektórzy nie mogli tolerować moralnie peerelowskich absurdów. Inni, jak artyści lub naukowcy, emigrowali w celu odnalezienia siebie w pracy adekwatnej do wykształcenia lub zamiłowań, albo na przykład uciekali przed czekajacym w Kraju ożenkiem (emigracja wolnościowa).

Przeważajaca większość z nas przybyła tu dla prozaicznego szmalu. Przez jakiś czas istniało nawet pojęcie „azylu ekonomicznego”, co oznaczało zdobywanie tutaj funduszy na życie i przyjemności nakładem wysiłku mniejszym, niż zwykli byliśmy to czynić w Macierzy. Nie jest to wcale godne potępienia, przeciwnie, należy cenić przedsiebiorczość i odwagę osób, które zaryzykowały wyrwanie się z „ludowego marazmu” od siódmej do trzeciej. Wypłata nie musi byc następstwem ciężkiej pracy fizycznej, chyba, że przez całe życie nic nie mieliśmy w rękach, poza łopatą. Sami sobie zatem zawdzięczamy naszą sytuację społeczna, rodzinną i finansową.

Formalnie, dzień Thanksgiving został ustanowiony, aby upamiętnić wdzięczność przybyłych osadników wobec gościnnych tubylców, którzy ich ocalili od niechybnej śmierci z głodu i zimna. Tę wdzięczność jednakże zniwelowały akcje pokoleń potomków przybyszów, w wyniku których żywy Indianin jest obecnie ewenementem we własnym kraju.

Coz dobrego ci uczynilem, ze mnie krzywdzisz?

Smacznego indyka.