Dynia

Nie tak dawno mieliśmy święto. Strasznie wielkie święto, które w Polsce wcale a wcale nie zostało zdelegalizowane, w przeciwieństwie do przypadającego w tym samym czasie Wszystkich Świętych, potocznie zwanego Świętem Zmarłych. Chodzi rzecz jasna o zwyczaj Halloweenu, który jakoś niepostrzeżenie nabrał rangi święta i rozprzestrzenia się na cały świat.

Ten zwyczaj wiąże się z wieloma dziwnymi praktykami z których wiele zahacza o niebezpieczne sfery, a nawet satanizm. Oczywiście, nie pasuje to zupełnie do mentalności Słowianina, dla którego Słowo posiada wielkie znaczenie i niesie ze sobą wielką moc sprawczą.

Jednym z elementów, powiedziałbym, główną częścią obchodów jest eksponowanie wszem i wobec dyni, ale nie jako warzywa, a raczej jako dekoracji, która akurat pasuje do aktualnej barwnej pory roku, choć wiara w odstraszające duchy właściwości pozbawiona jest wszelakich podstaw (w przeciwieństwie do czosnku).

W ten sposób marnuje się w USA tysiące ton dyni, która jest cennym surowcem roślinnym, bogatym w łatwo strawne węglowodany i mikroelementy, jak witaminy i związki mineralne.

Kilka dni temu jechałem sobie z nowej rezydencji mojej najmłodszej Pociechy do domu odległego o dwie i pół minuty jazdy. Po drodze na poboczu stał zaimprowizowany stolik sporządzony z odwróconego do góry nogami plastikowego wiadra, na którym leżały trzy niezbyt ogromne, za to kształtne dynie. Poniżej widniał napis – ZA DARMO.

Cóż było robić. Zabrałem dwie, jedną zostawiwszy dla kogoś innego, będąc pewnym, że ten nie skorzysta z właściwości odżywczych i smakowych warzywa, a ustawi przed domem, aby po jakimś czasie po prostu wyrzucić.

Postanowiłem sprzeciwić się demonstracji Zła, świadomej czy nieświadomej i nie otwierać drzwi zbieraczom łakoci, a z dyni zrobić smaczną zupę, podobnie jak w ubiegłym roku na parafialne zebranie dyskutantów programu Alfa. Czemu także dałem wyraz na polsko-ruskiej grupie pejsbuka.

Niestety, okłamałem sympatycznych interlokutorów zw Wschodu. Do zupy użyłem dyni z puszki. Normalnie, cebula, czosnek (oczywiście), seler, trochę marchewki dla koloru, przyprawy… to już było. Nie będziemy dziś rozmawiać o zupie, tylko o losach owych dyń, które sobie spokojnie czekały na swoja kolejkę w chłodnym garażu.

Dynia ma to do siebie, że można ją przechowywać przez dłuższy czas. W chłodzie może nawet dotrwać do Świąt. Jednak im świeższa, tym lepsza. Zatem na drugi tydzień jedna z dyń poszła na pożarcie. A było to tak:

Dynię można spożywać na sto pięćdziesiąt trzy sposoby. Można ją marynować w occie, można robić placek na słodko, można upiec drożdżowego gnieciucha z dynią zamiast jajek, można zrobić paciajkę na słodko z migdałami, rodzynkami z bitą śmietanką na wierzchu, można…………

Do meritum. Najsampierw pokroiłem dynię na kilka ćwiartek, zaszydziwszy z arytmetyki, albowiem owych ćwiartek wyszło więcej jak cztery. Należało przy tym uważać na palce, jako iż dokładnie dwa lata i jeden tydzień temu przy krojeniu kapusty na pierogi dla mojej Ślubnej, która owe pierogi lubi pasjami, nabawiłem się pięciu szwów na środkowym palcu lewej dłoni, wskutek czego od tego czasu gram na gitarze jak dupcia wołowa. Toteż z najwyższą ostrożnością podzieliłem owoc na części i przystąpiłem do usuwania pestek i włóknistej materii z samego środka, posługując się łyżeczką od herbaty i kuchennymi nożycami. Dyniowe bebechy zbierałem do sitka.

Przy okazji zastanówmy się nad kwestią klasyfikacji dyni. Co to jest za część rośliny? Owoc? Bulwa? Kwiecie? Wiemy, iż ogórek to jest niedojrzała jagoda. Wygląda na to, ze jadalna część dyni należy do tej samej kategorii. Chociaż… także kwiaty zarówno ogórka jak i dyni można smażyć w cieście i podawać jako niecodzienną przekąskę.

Oczyszczone kawałki dyni położyłem skórką w dół na błyszczącej stronie folii aluminiowej i zgiąłem brzegi, tak na wszelki wypadek. Trochę soli, pieprzu, czosnku (mógł być w proszku), jakieś ziółka dla spotęgowania wrażenia, bodaj czy nie prowansalskie, ale zwykła mieszanka ziołowa do „grilla” mogła też spełniać swe zadanie. Na to oliwka z oliwek i do piekarnika na półtorej godziny w temperaturze 177 stopni C albo 350 F.

I teraz ten czy ów mógłby sponiewierać mnie z powodu użycia aluminium w kuchni. Otóż nasz produkt nie będzie miał styczności z tym metalem, ponieważ po pierwsze, folia pokryta jest tlenkową warstwą pasywacyjną, a po drugie, skórki, na której nasze ćwiartki spoczywają, są niejadalne.

Podczas, gdy się dynia piecze, możemy opłukać dyniowe pestki pod strumieniem zimnej wody i usunąć włókna. Część wysuszonych w temperaturze pokojowej nasion przechowujemy do przyszłego sezonu ogrodniczego jako iż dynia jest niezwykle wdzięcznym warzywkiem do uprawy i rosnąc cieszy oko. A drugą część uprażymy i będziemy sobie łuskać w długie zimowe wieczory i pogryzać dla zdrowia prostaty, popijając naparem z pokrzywy. Ale to nie jest już temat na kuchenne rozważania.

Wracając do dyni. Upieczone ćwiartki podajemy z bułeczką tartą na masełku, albo in statu nascendi, czyli w stanie, w jakim wyjęliśmy z piekarnika. Albo jako dodatek do mięsa zamiast kartofli. Albo utłuczone na puree. To jest dobre i pożywne danie, pełne beta karotenu, cynku, magnezu, a nawet selenu, który jest dobry na…. albo może lepiej zamilczmy w temacie.

Smacznej jesieni życzę.