Kurczak z orzechami

Orzechy wszelkiego kalibru i autoramentu to prawdziwa bomba odżywcza, niestety, również kaloryczna. Wyjaśniamy, że mówimy tu o orzechach powszechnie uważanych za jadalne, do których nie zaliczamy orzeszków np. koli, za to mak jak najbardziej. Zatem nie używać ich jako przegryzkę do piwa (bardzo, ale to bardzo pasuje), albowiem można zatracić umiar zarówno w jednym, jak i w drugim. Nasza cywilizacja zresztą bardzo skutecznie zarżnęła naturalne walory orzechów, równocześnie znacznie podwyższając ich kaloryczność.  Smaży się je mianowicie w lepkich syropach z dodatkiem tłuszczów, a żeby produkt w ogóle przeszedł przez przełyk, posypuje się je grubo solą i pakuje w bajecznie kolorowe torebeczki. Rozdaje się to samolocie, ale ostrzegamy przed spożywaniem, jako iż w ciasnych pokładowych toaletach nie ma pasów bezpieczeństwa, a turbulencje przychodzą bez ostrzeżenia…

Wino natomiast to w miarę niskokaloryczny dodatek do czegokolwiek. Alkohol zawarty w tym napoju w ilości powiedzmy 12 procent (mówimy o winach półwytrawnych i wytrawnych) dla normalnego organizmu niesie nieomal zero kalorii. U notorycznych spożywaczy aczkolwiek, dostarcza ich siedem na każdy gram zawartego w kieliszku alkoholu. Wino posiada wiele ważnych dla zdrowia składników, z których najważniejsze są naturalne reduktory, szczególnie w winach czerwonych, które to substancje wiążą wolne rodniki powodujące nowotwory. Poza tym wino ułatwia trawienie, polepsza cyrkulację w krwioobiegu i podobno pomaga mysleć. Oczywiście, jak ze wszystkim, z dobroci, jakie przewiduje dla nas Natura, należy korzystać w sposób mądry.

Kurczak to samo zło chodzące. Jest tak nafaszerowany hormonami, że konsument kurczaków może nawet zmienić płeć (co w dzisiejszych czasach nie jest uważane za coś niezwykłego, a często owo zjawisko bywa wręcz pożądane). Amerykańscy murzyni zajadają się kurczakami i w większości przypadków są fizycznie zdegenerowani. Nie chcemy tu twierdzić, jakoby kurczak był wyłącznym winowajcą, ale dieta oparta na kurczakach dokłada się wydatnie do aparycji czarnego Amerykanina.  Tylko raz na jakiś czas, dajmy na to co dziesięć dni, możemy sobie pozwolić na kurczęcą ekstrawagancję. O ile oczywiście nie odbierze nam apetytu opis barbarzyńskich warunków panujących w kurzej farmie, jak i hodowlanych procedur, którą to relację litościwie sobie darujmy.

Po tym przydługim wstępie, zbierzmy razem wyżej opisane ingrediencje i przygotujmy sobie kurczaka z orzechami. Weźmiemy zatem dorodną sztukę i ostrą siekierkę…

Albo inaczej.  Zakupimy sobie niezbyt tłustą tuszkę, uważnie czytając napisy na opakowaniu.  Idzie o to, aby nie zawierała osocza eufemistycznie nazywanego rosołem. Bo po co wydawać zielone pieniądze na wodę? Myjemy pod bieżącą wodą i osuszamy. Mrożonego kurczaka staramy się unikać, chyba że sztukę rozmrażania w mikrofalówce mamy opanowaną do perfekcji. Przedłużone bowiem rozmrażanie w temperaturze pokojowej (a także i kuchennej) może ułatwić rozmnażanie i rozwój wstrętnych bakterii o przepięknie romantycznej nazwie Salmonella. Z tym typkiem zdecydowanie nie chcemy mieć do czynienia.

Osuszonego kurczaka nacieramy tu i tam czosnkiem i niewielką ilością soli. Do nacierania nie będziemy używać silnie aromatycznych ziół, jak majeranek, czy oregano, bo te przyprawy mogłyby nam przytłumić delikatną nutę orzechów. Ot, trochę czarnego grubo łamanego pieprzu i zielona pietruszka i na tym poprzestańmy.  Jeśli chcemy, aby potrawa byłą przyjemnie słodkawa, dodamy cebulkę podrumienioną na oleju.

Teraz następuje kulminacyjny moment przygotowań. Wytrawni kuchmistrze nadziewają kurczaka surowym ryżem lub kaszą. Ale my, asekuranci, użyjemy do tego kaszy perłowej rozpurchlonej w wodzie (jedna część kaszy na dwie części wody plus trochę i szczypta soli, ewentualnie szczypta curry). Kaszę gotujemy tradycyjnie, pod kołdrą, albo w elektrycznym ryżowniku. Nadzienie chronimy przed współdomownikami, ponieważ jest szalenie smaczne już teraz, przed załadowaniem do drobiowego wnętrza.

I orzechy – najlepsze są pecans, albo włoskie. Ile tych orzechów?  Ile uważamy za słuszne – na przykład pół szklanki. Podprażamy je z lekka na patelni (nie za mocno, bo będą gorzkie) i mieszamy z kaszą i cebulką. Dodajemy bardzo niewielką szczyptę gałki muszkatołowej i imbir, także niedużo, żeby nie przygasić orzechów. Mieszamy z kaszą i pakujemy do tuszki, pozostawiając trochę miejsca na pęcznienie nadzienia, coby nam piecyk nie eksplodował zwany szabaśnikiem.

Szykujemy wino w ilości trochę więcej jak pół szklanki. Im mniej wytrawne, tym kurczak będzie ciemniejszy. Najlepsze efekty osiągaliśmy z winem Kalifornia Bożolej. Wstawiamy kurczaka na tacce albo blasze do piekarnika (szabaśnika) rozgrzanego do 350 stopni F, czyli na nasze 175 stopni C. Nie jesteśmy pewni, czy w istocie na nasze, albowiem Fahrenheit był gdańszczaninem, podczas gdy Celsjusz to jakiś zimny Szwed, zapewne niedobitek spod Czętsochowy. Zapomnieliśmy nadmienić, iż kurczaka podlaliśmy kieliszkiem wina i przykryli folią aluminiową, obciskając dookoła krawędzi blachy czy też brytfanki.

Po pół godzinie usuniemy folię i ustawimy ogrzewanie na cykl Broil.  Podlewamy sosem, który nagromadził się na dnie naczynia. Potem winem. Dopiekamy, przyrumieniając, a przedwcześnie złotobrązowe części ciała (kurczaka) przykrywamy listkami folii aluminiowej, by uzyskać kolor jak najrównomierniejszy. Kto odważny, może pokusić się o przekręcenie kurczaka do góry brzuchem, albo odwrotnie.

Wreszcie wierzch pieczeni posmarujemy kwaśną śmietaną bądź jogurtem wtedy wytworzy się chrupiąca skórka. Dopieczemy i wreszcie możemy wyjąć z piekarnika. Odczekamy kilka minut i pokroić, albo podzielić j inaczej, stosownie do naszej preferencji.

Teraz dopiero możemy otworzyć z zamka drzwi do kuchni i wpuścić domowników, agłodniałych i oszołomionych kuchennymi aromatami.  Modlimy się w duchu, aby dane nam było donieść pieczeń do stołu w stanie w miarę przyzwoitym.  Bo musimy być przygotowani na to, ze w drodze do jadalni każdy będzie chciał uszczypnąć kawałek do spróbowania. Jak te piranie…

Młode kartofelki, mizeria, nieco schłodzone półwytrawne wino to tylko sugerowane dodatki. Sosu nie będziemy zagęszczać jak to czynimy w przypadku indyka. Psu nigdy nie dajemy drobiowych kości.

A jeśli nam się nie chce chandryczyć z procedurą jak opisana powyżej, to możemy sobie kurę pokroić, posypać orzechami, podlać winem i piec na głębokiej patelni pod przykryciem. Tyż piknie.

Podobne danie, które nad Loarą zwane jest kok o wę, opiszemy innym razem.